Min Strana Cemîlê Seyda û Şêx Evdilrehîm ji dengbêjan guhdarî kiribûn. Piştre, wek Efsane, cara ewil min ji Sofî Şewketê helhelî guhdarî kiribû. Sofî mirîdê Mala Bokarik bû. Herêma şer baş nas dikirin. Di vegotina wî de giranî li ser Cemîlê Seyda û qehremaniya wî bû. Piştî min xwe nas kir, ez li dû vê Efsaneyê beziyam... Min dît ku Sofî Şewket tenê aliyekî buyerê behs kiriye.

Vegotina Hemê Axa, neviyê Hecî Eliyê Safyan, di şibakeke din de buyer dîtiye û digot... Giraniya vegotina Hemê Axa, li ser Şêx Mîzbehê Mala Bokarik e. Lewra Hemê kurê xanima Mediya, dotmama Şêx Mîzbeh e. Behsa Şêx Mîzbeh, Huseyn Begê Sitewrê û Silhedînê lawê Seydixan Kerr dikir. Di nava şibaka Hemê Axa de ew lehengên din tune bûn, behsa wan nedibû... Tenê navên di stiranan de dizanî.

Piştî Sofî Şewket û Hemê Axayê Safyan, ez rastî Şêx Salih hatim. Buyer bi xwe dîtibû. Şêx Salih ji Bismil, gundê Mîrqulya, kurê Şêx Mehmedcan e. Dema ev buyer qewimî ye, ew huvdeh salî buye. Di şewitandina qehremanên nava geniman, yên vî Efsaneyê de dîdar e. Bi cendirmeyan re çuye ser miriyê Şêx Evdilrehîm. Dîtiye cendirmeyan çawa gustîla Şêx Evdilrehîm ji tiliya wî derxistine, serê wî jêkirin, xistine tûr û bi xwe re birine. Dema Cemîlê Seyda hatiye kuştin bi çavên xwe dîtiye.

Par havînê ez çûm welat. Ez siwar bûm çûm Seletê, ciyê buyerê. Ez çûm ser gora Şêx Evdilrehîm. Min fatihekî jê re xwend. Ji wir ez çûm Nehyê cem Şaredarê Seletê. Xwedê jê razî, tevî xortaniya xwe jî, pir kîbar bû... Hinekî şandin, Hecî Şukrî anîn.

Hecî Şukrî 1899 an de ji diya xwe buye. Yanê sed û yazdeh salî, lê bi gopala xwe hat Şaredariyê. Li ser xwe bû. Çavên wî baş didîtin. Hişê wî de tu kêmasî tune bû. Bîra wî jî tevîhev nebû. Hecî Şukrî zavayê Emerê Koperî ye. Emer hevalê dewletê ye û di kuştin û girtina wan firaran de xwedî rol e. Min ji Hecî pirsî û wî got. Min qeyd kir. Şibaka Hecî ji yên din cûdatir, aliyê neyar baş dizanî. Êvara destpêka wî şerî ji ku dset pê kir.

Firarên Binê Xeta Fransawî tên ew êvar digîjin gundê Zêwê, mala Brahîmê Ehmed. Gundê Zêwê li başûrê Seletê, li wî milê çemê Dîcle ye. Birahîmê Ehmed, Huseyin Beg û Elî Beg, Şêx Mîzbeh, Şêx Evdirrehîm û Cemîlê Seyda nas dike. Wan diezimîne, şîv dide wan û ji wan re dibêje: `Welatê me fitne û fesad tijî ne… Hûn li vir di mala min de bimînin, hinekên ji min nexweş herin giliya we bikin, ne bi min dikeve, ne jî li we tê… Ji bona ewleyiya we, ya baştir ez ê yekî bi we re bişînim Baxçeyê Hacî Çelebî. Ew der ji nava gund, ji mala min çêtir e…`

Tiştên Hecî Şukrî gotin, çîrok temam dikir. Pencereya Hecî Şukrî tiştên aliyê neyar û sîxuran xweş didît. Nav lehengên xirabiyê Hacî giş gotin.

Di qalkirina Sofî Şewket de, şeş rûpelê A4 nivîs derket holê. Di vegotina Hemê Axa de pênc rûpel û yê Şêx Salih de jî çardeh rûpelên A4 derket. Vegotina Hacî Şukrî jî qasê yê Şêx Salih rûpel... Bi yek çîrokbêjî re jî hemiyê navan tune bûn.

Lewra lehengê navên wan di Efsaneyê de derbas dibin, ne kesên di nava civatê de ji rêzê ne. Xwediyê Tekye, Medrese û Navnîşnan in. Şêx, Mele, Beg, Hecî û Serekeşîr in.

XOYBÛNÊ ew şandibûn. Dê biçûna cem Yado Axa û piştî hêzkirina civatê dê biçûna alîkariya Dêrsimê. Atatirkiyan ev zanibûn loma jî bi bîst hezaran esker avêtin dora wan, agir bera wan dan. Meriv bi saxî di nava zeviyên geniman de şewitandin...