xwe diborîne.
Meta Hatîce, piştî demek kurt, gelek kesan nas dike û bi wan re dibe heval.
Êdî, meta Hatîce, ji aliyê cîranan ve tê hezkirin, diçe alîkariya cîranan û bûye meta hemû taxa xwe.
Meta Hatîce, bi gencan re genc, bi pîr û kalan re pîr bû, êdî ew dilê wê yê mezin ku hertim guhdariya derdên cîranan dikir, westiya bû, ew bi her kesê ku bigiriya re digiriya.
Sal û zeman wisa hatin û borîn.
Rojekî biharê, dîsa Hatîce wek her roj, taştêya zarokan amade dike.
Zarok taştê dixwen, ew jî li ser kursiyê rûdinê.
Kemal, dibêjê, “Dayê, rengê te miçiqiye, tu ne nexweşî?”. Ew jî, dibêje “Na lawo, ez tenê hinekî westiya me.”
Lê belê, Kemal difikire ku dayika wî qet baş nîne.
Kemal, li mal derdikeve û diçe ser kar, lê fikirê wî li gel dayika wî ye. Tiştek diniqute dilê wî, ji patronê xwe destûrê digire û vedigere malê.
Li dêrî dide, kes derî venake.
Dibêje qey dayika wî çûye mala cîranan, li cîrana jî dipirse, lê cîranan jî, qet wê rojê Hatîce nedîditine.
Ji ber ku li gel Kemal kilîta zêde nebû, neçar dimîne derî dişkêne. Bi tirsekî mezin dikeve hundir û dua dike “Xwdê, dayika sax be”.
Kemal deriyê odê dişkên, dibîne pencera salonê vekiriye û ba li perdeyan dide, gazî dike “dayê!”, lê tu deng tune.
Dibeze aliyê odê, dibîne dayika wî li ser kenepê dirêj bûye. Sicadeya nimêjê li erdê ye, nimêja xwe kiriye, tesbîhê xwe jî daniye ser sicadê û qiraxê sicadê jî qet kiriye.
Kemal, dîsa gazî dike “Dayê!”, deng ji Hatîcê nayê, laşê bêgiyan ê dayika xwe hildigire û bi dilekî şewat ser de digirî. Desmala wê ya zer û spî jî li serê wê bû, te digot qey Hatîce diçe dawetê û xwe xemilandiye, ne mirinê.
Kemal li hevjîna xwe digere û jê re dibêje were malê. Ew jî tê malê û li hember dîmena ku dibîne, nikare xwe bigire û dirêjî erdê dibe û li ser hişê xwe diçe. Cîran dema dengê Kemal dibihîzin, tên hewariya wî. Êş û bêçaretiyê her der vegirtibû.
Yek ji cîranan dipirse, “karta we ya fona termê li ku ye”. Kemal, lê dinêre û dibêje, “fona me ya termê nîne”
Ew cîran ji Kemal re dibêje, “Hûn dê niha çi bikin, heke fona we ya term nebe, hûn nikarin termê dayika xwe bişînin Tirkiyeyê, yan jî hûn dê li vir veşêrin.”
Kemal, bi awayekî bêçare, destê xwe dide ber hev û