Were
de were!
Hogirek wek min
peyda nabe:
ma li hemî dinyayê
aşiqek wek min heye?

Were
de were!
li der û doran negerre
diravê te
tenê li dikaran min serf dibe.

Tu coyek hişkbûyî yî
ez baran im
bajarek kavil î
ez mîmar im.

Ti kesî li ti derê
şopên şadiyê nedîtine
û nabîne
lê ez
rojhilata şadiyê me.

Hezar dirûvên demdemî
di xewna xwe de dibînî
lê dema vediceniqî
bi tenê yî
kesî nabînî.

Çavên xwehr bimiçîne
çavê hişyariyê veke
çiku nefsa mezin
ker e
û hesûdî mîrkut e.

Ji gulistana evînê
li ava şirîn bigerre
siriştê mirovan
sihikfiroş e
tiriyê tirş dizirviçîne.

Were,
were nexweşxaneya Afirmendê xwe
çiku yê nesax nikare
bê nojdar be.

Bêyî Mîr
dinya
mîna benek
bêser e
xwe bike şaşik
li dor serî bipêçe.

Dest ji neynika xwe bernede
ger ne reş bî:
giyan neynika te ye
beden jeng e.

Ka bazirganê bisiûd
berdiliyê stêran?
Dixwazim bi coş bazarê bikim
hemî embarê bikirrim.

Were
were û li Min bipûnije
çiku min
hinêra pûnijînê daye te.

Ji kolgeha min dikarî
bi baran yaqûtan bikirrî.

Were
were, bimeşe berev Wî ve
yê pî dane te
bi herdu çavan li Wî binere
yê çav dane te.

Kefên destên xwe li hev bide
ji kêfa Wî
yê kef
ji deryaya Wî radibe.
Ger hogirê keyfa Wî bî
ne kul hene ne jî kovan.

Guh bidiyê bê guh
bê ziman li gel bipeyive
çiku peyivîna bi zimanî
bi xwe re
nîqaş û nefretê diîne.