Di salên 1800 de ji êla Ömerhanlı, li bajarê ku niha navê wî Adiyaman e, di dema derketina pevçûnekê de, tenê 4 mêr û gelek zarok û jin mane.

Ji ber germaya hewaya wê, berê tenê di mehên zivistanê de pezê xwe dibirin li Adanayê diçêrandin. Lê piştî derketina wî şerî û kuştina mêrên eşîretê, bi temamî li Adanayê bi cih bûn.

Êdî eşîreta Omerhanlî, Adiyamanê li pey xwe dihêle û li Adanayê cîwar dibe.

Di wan salan de, li Konya Yunan dijiyan. Ömerhanî dibin cîranê Yunan, di mehên havînan de jî, bi wan re, ligel hev di çadiran de dimînin.

Vê jiyana hevbeş 14 salan dirêj kiriye.

Jinên eşîreta Ömerhanlî di hunera destan de gelekî jîr bûn. Xalîçe çêdikirin.

Ev yeka bala Yunan dikişîne, hunera ku ji destê jinên Ömerhanlî tê, ji Yunanên ku cîran bûn, gelekî balkêş tê.

Yunan ji keç û jinên xwe dixwazin ku ew jî xwe fêrî wê hunerê bikin. Her wiha ji eşîretê dixwazin ku bimînin û li cihê xwe venegerin.

Destpêkê, eşîreta Ömerhanlî bi şêweyekê germ nêzîkî wê teklîfê nabin, piştre difikirin, radikin, datînin û li dawiyê biryarê didin ku bi carekê de li Konya bimînin.

Di wan deman de, xelkê nevçeya ku niha navê wê Tavşançali ye li Konya, ji Turgut Bey ku bi xwe ji Kahramanoğulleran bû, bi 9997 qurşînên zîvîn, ji bo çêrandina pezê xwe, ji bo 50 salan kirê dikin.

Ji 4 mêrên eşîretê yên ku piştî şer mabûn, Haci Exsani Olle, zarokên wî

Ali, Mast û Olo, tevî jin û zarokên xwe li Konya bi cih dibin.

Hecî Exsanî Olle, weke begê navçeyê, peymana ku bi Turgut Bey re çêkiribû, derbasî qeydan dibe.

Heta mirina xwe Hecî Exsanî Olle li Konya cîwar dijî. Piştî mirina wî, kurê wî şopa wî dajo.

Eşîreta ku li herêma Tavsançalı bi cih dibe, navê gund dike Hac Xalîl. Piştre navê wê dikin Ömerhanli, Ömerhanli jî navê xwe ji eşîretê dibe.

Li herêmê kultureke dewlemend hebûye, kultureke têkel. Danûstandina kulturan li herêmê pir li pêş bû ye, li aliyê minî rastê Solvej, li aliyê minî çepê Henne rûdiniştin, me bi hev re xalîçe çêdikirin, Rowê Kasê.

Xalîçeyên ku dihatin çêkirin, mêrên Yunan ew dibirin li Istanbulê difrotin, pereyên ku jê dihatin jî, li gundiyan dihatin parvekirin.

Bi salan wiha çû.

Gundiyan, bi xwe kincên xwe didirûtin. Wan ji mûyê hesp û deveyan kinşên germ çêdikirin û xwe ji sermaya zivistanê diparastin.

Di dema hatina firtineyekê de, nêzîkî 400-500 serî pez, dikevin gola Tuz û têde difetisin.

Gundiyên Tavşançalı bi hev